Rozdział 3

„-Michał.-Usłyszałam cichy głos za plecami.-Jestem Michał.
-Miło Cię poznać!-rzuciłam nie odwracając się w jego stronę.
-Czekaj! Kurwa! Czekaj! Chcę coś powiedzieć....”




*Perspektywa Michała*
Zignorowała moje nawoływania.
-Głucha jesteś?! Czekaj!- zatrzymała się.-No wreszcie! Słuchaj no... Bo nie mam dziewczyny a kolega zaprosił mnie na imprezę... Poszłabyś ze mną?- Nie usłyszałem odpowiedzi, ale za to poczułem pieczenie na twarzy.-Ała! Za co?!
-Za całokształt bycia dupkiem.-odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę sali gimnastycznej.
-Masz poczekać! Czego nie rozumiesz idiotko!?- Złapałem ją za nadgarstek.
-Odpierdziel się!-Próbowała wyrwać rękę.
-Nie! Mów! Mi! Co! Mam! Robić!-nadal się wyrywała.
-Co ja Ci zrobiłam? Puść mnie...
-Hej! Ty! Puść ją!-usłyszałem jakiś głos za sobą. Ano tak... Jesteśmy na dziedzińcu szkoły. Ktoś musiał widzieć jak ta mała suka się szarpie.
-Nie twoja sprawa ziomuś. Julia chodźmy porozmawiać gdzie indziej. Proszę.
-Dobra.- Nie wiem o co chodziło z nagłą zmianą zdania ale mi to pasowało.
-Ej czekaj!-znów ten typek....-Czy on Ci coś zrobił?-zwrócił się do Juli.
Dziewczyna pokręciła głową lekko i pociągnęła mnie za mur.
-Słuchaj...-zaczęła-Ja nie jestem jakąś laską 'na imprezę'... Rozumiem nie masz z kim iść ale to nie znaczy, że jestem jakąś lalą do zabawy! A teraz wybacz ale się śpieszę.
Pobiegła na salę. Zamurowało mnie. Czyli ona tak to odebrała...



*Perspektywa Juli*



Nie mogę przestać myśleć o tym chłopaku. Nie nie o Michale. O tym z dziedzińca. Nikt nie zareagował jak się wyrywałam. Tylko on. On jedyny się zainteresował.
-Bu!-podskoczyłam
-Jezu pogrzało Cię?! Kim ty w ogóle je...-Spojrzałam na postać-steś?
-Dagmara. Przepraszam, że Cię przestraszyłam. Ale stoisz tu już od kilku minut zamyślona. Chciałam tylko spytać czy wszystko ok?
-Tak ok. Dzięki, że pytasz.-Zadzwonił dzwonek więc ruszyłam do przebieralni. Zauważyłam że szatynka idzie za mną.
-Czemu za mną idziesz?-spytałam nie odwracając się.
-Bo... No jestem tu nowa i chodzę do Twojej klasy...-mruknęła cicho
-Serio?
-No ta... Spóźniłam się na pierwsze lekcje bo nie mogłam znaleźć sali a nikt mi nie chciał pomóc.
-No widzisz. Nasza szkoła jest pełna dupków....-Dziewczyna zaśmiała się cicho-A tak w ogóle jestem Julia.
Doszłam do szatni i się przebrałam.Dagmara siedziała obok mnie. Wszedł pan i oświadczył iż idziemy na dwór skakać w dal.
-Boże....-mruknęłam
-Nie marudzić tylko wstawać!-krzyknął pan Klupś.
Wstałam i poszłam za dziewczynami na boisko. Dagmara szła obok. To było co najmniej dziwne dla mnie. Przez ostatnie 7 lat byłam sama. Zero przyjaciół. Nikogo. A teraz nagle osoba, której nie znasz chodzi za Tobą... Szczerze? Nie wiem czy nie powinnam bać się o swoje życie.
-Dobra to na początek 4 kółeczka na rozgrzewkę.-krzyknął pan.
Spoko. Zaczęłam biec szybciej niż inni. Lubiłam być inna.
Po drugim okrążeniu zauważyłam chłopaków idących zapewne grać w nogę. Biegłam dalej gdy poczułam na sobie czyiś wzrok. Wiem. Dziwne. Zaczęłam się rozglądać dookoła. Nikt z dziewczyn każda patrzała tępo w ziemię biegnąc.
Wtedy zauważyłam kto się na mnie patrzy. Znałam tę twarz. Tak. Na 100%. Tylko skąd ja ją znam. Już wiem!

~*~

Witajcie!

Przepraszam. Jestem beznadziejna.

Wiem miał być wcześniej.

Ale święta były wyjazdowe.

Czasu brak.

Ktoś pod ostatnim rozdziałem napisał że ma w tym tygodniu być 7 rozdziałów. Pójdźmy na kompromis będą 4. Przepraszam ale 7 długich nie dam rady.

Tak wiem... Krótki.... Ale ludzie jest 22 ja nie myśle! 

Standardowo. 

Komentujcie, dawajcie "+" i głosujcie w ankiecie.

A!

I zabiliście mnie ilością wyświetleń!

KOCHAM WAS!

~Grubas

Korekta~Cygan